Que idioma es ese ?

Hola mi nombre es Nicolas Afonso Goméz y uno de mis apellidos es reconocido a nivel gallego por que mi abuelo Rafael Afonso Lourido que fue jugardor de fútbol a alto nivel y que ademas fue alumno del IES Concepción Arenal. Antes de nada os debo pedir disculpas por no poderos hablar en la lengua de nuestros ancestros pero ya desde que era pequeño la lengua galega se extinguí por su poco uso y mucho mas despues de que medidas de los gobiernos de antaño nos llevara a esa desaparición .

Estamos en el año 2051 y ya hace un par de años que mi abuelo se marcho , pero no desapareció de mi vida puesto que dejo una caja con el nombre " Recupera a Cultura" y la dejo como herencia para mi.
En un primer momento no entendí que eran esos papeles , esos recortes de periódico que había en esa caja y tampoco esos libros que ponían diccionario de Lingua Galega que estaban escritas en una lengua rarisima parecida al portugués pero no llegaba a ser igual.
De inmediato me puse a ello a indagar que era esa lengua y esas notas que me había dejado , poco a poco fui aprendiendo palabras y fui traducción con sudor y lagrimas esas notas que mi abuela me había escrito y me entere de que la intención de mi abuelo era que la lengua no muriese sino que volviese a revivir y enseñar a las nuevas generaciones que había una lengua que nos reprentaba a todos .
Después de leer las cartas de mi abuelo y de leer que su sueño era montar una escuela para niños pequeños con el fin de promover nuestra lengua perdida , gracias a esto es a lo que me gano la vida gracias a los recuerdos que me dejo mi abuelo y gracias a el me puedo despedir de vosotros como dios manda con un " Aburiño" .

A crise silenciosa

A que chamamos crise silenciosa ?  No é nada relacionado có diñeiro é verdade que a economía ten que ver pero o que en realidade preocuopa e a demografía de Galicia posto que e un territorio extremadamente vello no que a sua poboación elevada en relación en que nos atopamos con un maior numero de persoas maiores que de galegos recen nacidos .

O futuro vese moi negro para a poboación galego posto que nas proximas decadas a situación verase con poucos galegos posto que as poboacion mas vellas falleceran pola contra das novas xeracións que nacen en menor medida.

Esto se solcionaria se as familias poideran ter maís fixos pero esta cada vez en menos posible posto que os tempos que corren seía de todolos ter fillos por riba das tus posibilidades por iso que a xente botase para atras respecto a este tema .

Este tema e dos mas serios no territorio galego é un tema que a xente non lle presta moita atención pero de non solucionarse tera unhas grandes consecuencias e repercusions no futuro .

Era visto

Moita xente non era consciente de isto pero outros xa tiñamos esta imaxe na cabeza ainda que o proceso ainda non chegara ao seu maior explendor , estou a falar do cambio climatico un tema al cual no se le dio maior transcendencia ao longo dos anos pero ano xa mediado o século XXI e cando nos botamos as mans a cabeza.

Alí polo 2014 este tema estaba en boca de todos dia si e dia tamen en maior ou menor medida pero sempre estaba presente.
Se dicía que as temperaturas en Galicia estaban a medrar progresivamente no interior  que se chegaría a un punto no que se convertiria nun deserto a terra chá como ocurre hoxe en día , tamén se decía que na costa a o nivel da auga medraría considerablemente e é dias como hoxe e unha vez que este proceso xa pasou cando nos acordamos de pobos como Cedeira , Ortigueira , Fene etc.. pobos os cales quedaron mergullados baixo o océano.

A día de hoxe a xente limitase a  botar a culpa do sucedido a madre naturaleza como si esta podera defenderse e explicar o acontecido , o que ninguen fai é unha auto critica e dicir que os que cometimos as imprudencias fumos nos e que deixamos que todo isto pasara como se nada , e agora cando botamos de menos os ríos como o Tambre ou o Sil , paraxes naturais como o das Fragas do Eume .

Isto todo non aconteceu pero porque non pode acontecer algún día se nos seguimos así asique espero que esto sirva para aunque sea concienciarnos un poquiño e facernos reflexioar sobre o que pode chegar a ser .

Aqui sigo eu

" A pesca segue viva"  con esta frase gustaríame comenzar , ante todo debo presentarme o meu nome é Xabier e nacín por aló do 1996 en Cariño unha cidade que antigamente dedicabanse a miña pasión que non era outra que a pesca.

Como dicía dedicabanse por que có paso do tempo a día de hoxe no ano 2036 e corenta anos do meu nacemento a miña vila non é mais que iso , unha vila fantasma onde so quedan restos do que algún día foi.

O paso do tempo e a delicada situación da flota pesqueira galega levaron a pique a pesca do meu pobo e donde toda a xente que se dedicaba pola sua conta a este oficio tivo que marchar para grandes portos có fin de traballar para algunha empresa multinacional de este sector.

Eu por sorte son dos poucos que podo dicír que segó traballando para mín , pola miña conta e con os membros da miña familia , é algo do que me sinto moi orgulloso ainda así non todo son boas noticias posto que non pesco nos lugares nos que a min me gustaría posto que a UE delimitou zonas de pesca en concreto a o largo de toda a costa europea có fin de lograr a repoblación de as zoas mais afectadas polas décadas anteriores donde a pesca estaba descontrolada . 

O traballo da para vivir pero as cantidades de peixes son menores posto que os territorios de pesca son pequenos para tantos buques e sempre o que ten o buque e as redes mais grandes son os que se levan maís cantidade e dicir as multinacionais ,  ainda así síntome un privilexado por seguir no que me gusta e utilizandos os recursos de toda a vida para realizar esta profesión.

Para rematar o que estou a dicír me gustaría finalizar con a mesma frase que empecei " A pesca segue viva " e que confió e espero que este sector sega así moitos anos mais.

Cultura

Para todos aqueles :

Que vivades aqui :

Ou aqui :

Que comedes isto:

Ou isto :                                                                                                                                                    

 
Traballades de este xeito :

Ou deste outro :

Que apreciades esta arte :

Ou quizas esta :

Que esocitades esto :

ou isto:

Que che gusta leer a :                                                                                                                                  

Ou mellor:                                                                                                                                               

E que che gusta ver :

Ou isto :

Pois ben , Que seipades que TODOS SODES PARTE DA CULTURA GALEGA 

Humor como parte da cultura

Esta entrada vai ser de estilo persoal xa quevou a falar sobre certas cousas que me chaman a atención relacionado coa cultura e o humor , dende que eu teño razón e recordo de ese aparato que se chama televisión sempre me quede impresionado coa labor que facian os humorístas que habitualmente saían na TVG e que presenciaba todos os fins de semana no sofa xunto aos meus bisavos.

Recordo que todos esperabamos os programas de humor , naquel momento o programa de exito era " Pratos Combinados " que non recorda a Miro Pereira que sempre nos sacaba unhas risas , uns anos depois e con inmortal programa de Gayoso como é Lúar apareceron unha familia peculiar como eran " Os tonechos " con a su tipica frase " Papa macho " cantos recordos ligados a unhas risas .

Na actualidad podemos presenciar en el club de la comedia a otro Gallego como é David Amor o cal é un dos personaxes de dito programa que mais graza fai .

En definitiva na miña opinión considero que na materia do humor os artistas galegos son punteiros a nivel nacional , asi como que o humor é unha parte da cultura onde se atopan grandes persoeiros con unhas grandes cualidades .

Xa o dicia Manolo

Pois aqui me atopo no meu ultimo dia de vacacións de Semana Santa é como ven sendo habitual a o largo da miña vida deixando todas as tareas de clase sen facer , por iso decidín poñerme agora a ultima hora con elas.

Pois ben , atopei unha noticia na Voz de Galicia na sección de ocio y cultura que me foi moi coñecida de falar de ela na clase e non era outra que o film de Lois Patiño chamado " Costa da Morte " .

Para aqueles que non o coñezan Lois Patiño é un dos novos xenios da  cinematográfia en Galicia que apesar da sua corta idade xa ten unha gran cantidade de traballos os cales teñen unha grande repercusion a nivel internacional .

Este traballo en especial " Costa da Morte " que tivemos o gusto de ver na clase é un tipo de cine novo e raro de ver para as novas xeracións como é a nosa por iso e de decir que persoalmente non me gustou o film pero tampouco son quen de valorar a obra de este artista por que non son un entendido da materia , se non que neste mundo cinematográfico son un ignorante , ainda asi non son de eses que din que o film e malo simplemete por que non me gusta o que vexo senon que seguro que o verdadeiro sentido da obra atopase por detras so que eu por exemplo non son capaz de aprecialo .

Polo que digo eu que se este film recibe tantos premios da xente entendida na materia e por algo e por iso a noticia que vos menciono e de hoxe onde o film de este rapaz recibiu o premio de mellor lorgometraxe iberoamericano  no Festival Internacional de Uruguay .

Preme aqui para ver a noticia

Miña familia

Despois de moito traballo e sufrimento , asi como moito sudor e lágrimas e apesar das escasas fontes das que conto , che subo un pequeno traballo para rematar as entradas obrigatorias para este tremestre.

Seis meses na presidencia

O personaxe do que vos vou falar e do meu avo Jose Luis Lourido Bouza , pai da miña. Foi natural de Perlio no concello de Fene durante toda a sua vida , dende moi novo abandonou os estudos e entrou na escola de aprendices de Astano na sección de electricidade , da cál se especializou.

Da sua vida recordo unha historia que sempre me contaba e que estaba relacionada co deporte.
Pois ben , me contaba que no ano 1972 era socio do equipo da Cultural Maniños na disciplina de fútbol , dixome que ese mesmo ano na temporada que estaba a disputar o equipo , estes comenzaran moi mal e con iso os problemas internos comezaron a florecer , por este motivo se decidiu tomar a decisión  de reemplazar a toda a directiva por unha nova da que o meu avo foi o presidente.

O primeiro problema que se encontraron foi que moitos xogadores decidiron deixar o clube no medio da tempada polo repentino cambio de directiva , polo que meu avo fichou a rapaces que traballaban en Astano con unhas condicions enormes , como dicia el alguns deles nos dias de hoxe vivirian de este deporte pero que en aqueles tempos tan so  moi poucos podian permitirse ese luxo e deixar de traballar para dedicarse exclusivamente a iso.

Pois ben este cambio lles viu moi ben quedando campeons de Liga e tendo o privilexo de xogar a copa de Galicia de afecionados con os restos de campeons das diferentes zoas , quedando tamen campeons nesta competición.

Tras seis meses de gloria decidiu abandoar a presidencia do Cultural Maniños xa que non lle permitia compaxinar o seu traballo co cargo de presidete ,  ainda asi sempre que recordaba esta historia sentiase orgulloso por como lles fora as cousas asi como que era unha das maiores experiencias da sua vida.

Un fenés en Holanda

De esta vez os vou contar unha historia que esta relacionada con o meu avo , o pai da miña nai , o seu nome é Jose Luis Lourido Bouza un home que deixou de estudiar moi novo para ingresar na escola de aprendices de Astano na sección de electricidade.

Pois ben unha vez que comenzou xa a traballar como fixo en Astano e cando xa tiña 5 anos na empresa no seu posto como electricista , foi escollido xunto con un grupo de compañeiros seus para ir durante uns meses a traballar a Holanda .

Contoume que o percorrido o realizaron en barco foi moi longo e que ainda lle pareceu mas posto que el non era moi amigo da mar , por enriba lles tocou un tempo nefasto durante todo o viaxe polo que o percorrido foi bastante movidito. Nesta viaxe cara Holanda recorda que un compañeiro seu caeu do barco e que o sacaron rapido do mar pero que ainda asi estivo apiques de morer de hipotermia.

Da sua estancia ali ten moi poucos recordos xa que maioritariamente dedicabanse a ir da residencia ao traballo e viceversa.

Ainda asi sempre me dixo que foi en Holanda onde verdadeiramente probou unha cervexa e que non tiña nada que ver con as que se comercializaban aqui , foi unha cousa que lle impactou . Tamen recordaba de ir a Amsterdam a presenciar un encontro do Ajax , que é o equipo local , no que puido presenciar a un xoven xogador chamado Johan Cruyff que ninguen se imaxinaria daquela que chegaría a ser o que realmente foi.

Do Ebro a carpinteria .

Ainda que a tematica das entradas das nosas familias é complexo para min pola limitacions de fontes con as que conto pero terei que facer un esforzo e vos contarei os recordos ou cousas que eles mismos me contaron a min.

Da primeira persoa que os vou falar é Nicolas Bouza Cachón un dos meus bisavos por parte materna. Nicolas naceu en Laraxe parroquia do concello de Cabañas no ano 1922 .

Laraxe foi a sua casa  ata sua madurez momento no que decidiu alistarse no exercito ,  xa que el non estaba obrigado a cumplir obligatoriamente con el debido a que era fillo de viuda.

Mentres cumpria no exercito , estivo apiques de participar na batalla do Ebro , pero a guerra concluiu uns dias antes de que o seu escuadrón no que militaba chegara a dito lugar.

Tras isto regreso a casa e casouse con Maria Pena a miña bisavoa cona cal montou unha pequena tenda de ultramarinos en Maniños. Como eles veian que os cartos lles eran moi xusto Nicolas decide viaxar a Francia durante dous anos para traballar como carpinteiro . Tras este periodo no extranxeiro , regresou e mentres miña avoa seguia facendose cargo da tenda de ultramarinos o meu bisavo seguiu dedicandose ao oficio de carpinteiro.

Meu bisavo se marchou fai pouco menos de un ano e foi unha das persoas mais importantes da miña vida e tivo moito que ver na miña educación case diariamente xunto de min , grazas a el aprendin a manexar ferramentas dende moi pequeno sendo a dia de hoxe un terreo no que me desenvolvo moi ben ainda que o mellor foron todas as experiencias e momentos que puiden compartir con eel , realmente considero que puiden disfrutar del.

Xa estamos a Chegar!

Hoxe levanteime con unha dor de cabeza incrible , creo que me colleu o frio mentres durmia xa que con esta xa é a 6 noite que durmimos a intemperie e ainda por riba o tempo non nos acompaña , ainda que non sei de que me  sorprendo por que estamos en febreiro e con as miña trinta primaveiras enriba xa me deu tempo a coñecer a miña terra Galega.

Onte un ancian que nos acompaña en esta loita me comentou que non era simple choiva o que se precipitaba do ceo , senon que tamen eran as magoas de Galicia que se sinte secuestrada pola nobreza e o clero. Eu respondinlle a aquel ancian que non se preocupara , que para iso estabamos nos para liberala de este sufrimento e asi permitila tanto a ela como a nos ser libres.

O meu sentimento e o dos meus irmans de expedición ainda tera que agardar xa que ainda nos queda catro dias aproximadamente para chegar ao noso destino como es Santiago de Compostela , esperemos que de esta vez o Conde de Andrade  non logre escapar e podemos acabar coa sua vida non como na Vila de Pontedeume donde nos fumos con as mans baleiras .

Despois do de Pontedeume os animos do gurpo decaeron , pero con tan so abrir a boca e dicir un frase logrei levantar o animo da expedición irmandiña "Arriba a fouce , abaixo o clero e a nobreza"

Por certo ainda non me presentei son Rafael , un simple campesiño da aldea de Fene pero uns dos que levan a voz cantante nesta revolta irmandiña , e os prometo que nos saeremos coa nosa intención de acabar con este sistema que nos atormenta.

"Arriba a fouce , abaixo o clero e a nobreza"

Coidado coa plebe

Vaya dia sen descansar que me botei , non tiña tempo que perder despois de escapar polos pelos de esos cabrons dos irmandiños.

Pagaria por ver as suas facinas cando vexan que non estou por ningures , pobres ilusos.

Agora xa vou de camiño a Santiago de Compostela estare a salvo por unha tempada ata que un dos meus aliados me de a voz de alarma que xa veñen de camiño e asi volver a fuxir.

Tamen podo asegurar unha cousa cando todo isto remate todos eses indeseables recibiran un castigo exemplar , se xa se quexaban das condicions actuais , non che quero nin contar cando todo isto remate , como di o refrán " O que rin de ultimo rie mellor"

Non sei quenes se cren esos payasos non son mais que simples campesoños mortos de fame non sen quenes se cren , nin como se lles pasa pola cabeza erguirse contra o gran Conde de Andrade , un home como eu que teño un poder inimaxinable en estas terras.

Enfin, non se por que me estreso e me preocupo se non me vai a pasar nada e menos a min sendo quen son.

Agora e momento de ir dormir e descansar que me o teño mais que merecidas , despois de estos dias tan movidos por culpa dos dichosos irmandiños.

Arte ou Rebeldía ?

Que significa para a sociedade actual as pinturas , é decir graffitis ,  que están presentes nas nosas ruas , é arte ou simplemente é un acto de rebeldía ?

Para unha gran maioria é un acto bandalico realizado por xovenes co fin de destrozar o entorno de unha cidade , en cambio para os graffiteiros que son os artífices de realizar ditas obras pois non é mas que un medio de expresión no que poden mostrar a demais xente os seus sentimentos asi como as suas condicións como artistas.

Dende o meu punto de vista dentro de estas obras poderiamos catalogar diferentes tipos de graffitis , os que se dedican a realizarlos co fin de protestar por algunha cousa en especial  e os que simplemente o realizan como un hobbie con el fin de divertirse e de darlle un pouco de color as cidades.

Pero toda a miña opinión quedou desmontada por un coñecido meu que se dedica a facer este tipo de obras e que me comentou que si , que para el é un hobbie  simplemente iso pero que todo graffiti sexa como sexa e teña a forma que teña ten sempre un pizca de rebeldía xa que o queiras o non estas expresando os teus sentimentos nun lugar o cal non che pertenece a ti so senon que tamen é de mais xente como é a via publica .

A conclusión que poco sacar despois de todo esto é que pase o tempo que pase os graffitis van a seguir sendo considerados como un acto de rebeldía para uns , asi como un hobbie e un arte para otros ,pero en definitiva a arte do graffiti se basa na rebeldía e sen esa rebeldía pois non o poderiamos considerar arte.

 

Que che di a palabra Rebeldía ?

O tema que estamos a tratar na clase en estos momentos é o da rebeldía , que quere decir esta palabra para min , pois fai uns anos os diría que non era mas que unha serie de carácter adolescente de orixe latinoamericano que tivo grande éxito entre a xuventude daquela época.

Pero ahora que me vou facendo maior e que os anos pasan , pois te vas dando de conta de certas cosas e te vas preocupando de  cosas que con anterioridade pasaban desapercibidas  , gran parte de que habrá os ollos se  debe a que na miña casa se esta constantemente a falar de toda esta situación ,  tamen ten que ver  que acudimos un dia e otro tamen a concentracions en contra das medidas políticas que pouco a pouca se están a implantando.

A rebeldía na miña persoa desemboca nun sentimento de impotencia xa que a pesar de protestar e loitar polos nosos intereses ou ben para que non nos limiten todas a medidas que as xeracions antigas lograron de conseguir  , ves que ainda se atopa lexos iso de que te presten atención os peixes gordos.

É unha sensación de impotencia tamen por que sabes que pase o que pase o trato non va ser o mesmo para unas persoas que para outras como ven se dixo na clase “ Para os amigos o favor e para os enimigos a ley” e cada vez se pode apreciar mas evidente esta situación , impotencia tamen o feito de que pouco a pouco e como que non quere a cousa se van limitando as liberdades da democracia para ir pasanda pouco a pouco e pasiño a pasiño a algo mas parecido a dictadura.

Ainda asi a rebeldía é algo fundamental xa que debemos de levantarnos e loitar polo que non nos pareza correcto , xa que se eles , con eles me refiro a os que mandan xa nesta situación fan o que lles sae dos collons , non me quero imaxinar se foramos un pobo que non dixera nada , que simplemente asumirá todo sen alzar a voz .

En difinitiva eu sintome un rebelde , sinceramente pensó que todos os somos de unha forma o outra , pero que para unha e cada unha das persoas ten un significado diferente e que uns mais pronto que outro se darán de conta do que realmente lles di esta palabra , para min como ben dixe antes se define por impotencia , a defino como impotencia por que a xente que manda e as situacions que se estan a vivir fan que sinta isto nestes momentos , este sentimento pode cambiar un dia de estos , pero mentres esto non se produza nada de mirar cara abaixo , sempre cabeza arriba e loitar polo que pensas que é correcto.